Verhalen achter de cijfers

In deze blog kijken we naar de situatie van twee verschillende mantelzorgers. Niet als statistiek, maar als mensen. Want achter elk cijfer gaat een verhaal schuil van liefde, loyaliteit maar soms ook schuld en overbelasting.

Verhaal 1: Petra (48) – de stille burn-out

Petra werkt vier dagen per week als projectcoördinator en zorgt daarnaast voor haar moeder met dementie. Wat begon als een paar keer per week boodschappen doen, is uitgegroeid tot een dagelijkse zorgtaak van 20-30 uur per week.

“Ik ben altijd ‘aan’. Als ik op mijn werk zit, denk ik aan haar. Als ik bij haar ben, denk ik aan wat ik op werk mis. Soms huil ik in de auto. Maar ik vertel het niemand – ik wil niet klagen.”

Ze heeft concentratieproblemen, slaapt slecht en is prikkelbaar tegen haar kinderen. Toch meldt ze zich nergens ziek. “Ik ben niet ziek, dit is gewoon mijn leven.” Haar overtuiging: zolang haar moeder haar nodig heeft, mag zij niet breken.

Petra leeft in een constante overlevingsstand. Haar verhaal is een schrijnend voorbeeld van wat er gebeurt als zelfopoffering verward wordt met ‘liefdevol zorgen’.

Verhaal 2: Ahmed (37) – tussen liefde en loyaliteit

Ahmed zorgt al vijf jaar intensief voor zijn broer Karim, die een verstandelijke beperking heeft. Sinds hun ouders overleden zijn, staat hij er alleen voor. Hij moest zijn baan opzeggen toen de dagbesteding van Karim wegviel.

“Ik doe het met liefde, maar soms weet ik niet meer wie ik zelf ben. Mijn leven draait alleen nog maar om hem.”

De dagen zijn gevuld met zorg, administratie en toezicht. De nachten zijn onrustig. Ahmed heeft paniekaanvallen, slaapproblemen en geen sociaal leven meer. Hij voelt zich gevangen in loyaliteit en het gebrek aan vervangende zorg.

Zijn situatie laat zien hoe sociaal-culturele factoren (zoals mannelijkheid, familie-eer en trots) de drempel tot hulpvragen verhogen. En hoe mantelzorg ook een identiteitsvraag wordt.

Wat deze verhalen ons leren

Petra en Ahmed staan niet alleen. Ze belichamen de ‘stille epidemie’ onder mantelzorgers: mensen die psychisch opbranden zonder dat iemand het ziet.

Wat deze verhalen gemeen hebben:

• Structurele overbelasting

• Een gevoel van alleen-zijn

• Geen taal of ruimte om te mogen breken

In de derde blog van deze reeks gaan we in op de vraag hoe het kan dat mantelzorgers zo weinig structurele ondersteuning krijgen.