Als de zorg stopt, begint vaak het instorten pas.

Niemand vertelde haar dat de klap pas kwam toen het voorbij was. Ze had altijd klaargestaan. Jarenlang.

Gezorgd. Georganiseerd. Geregeld.
Tot in het kleinste detail.
Altijd voorbereid. Altijd paraat.
Tot de laatste dag. Tot de laatste adem.
Tot er niets meer te dragen viel.
En toen: stilte.

Mensen zeiden:
“Je hebt nu je leven terug.”
“Je hebt nu tijd voor jezelf.”
“Wat knap hoe je het hebt gedaan.”
Maar haar lijf zei iets anders.

Haar hart sloeg op hol.
Haar adem bleef hangen.
Haar ogen zochten afleiding
alsof elk moment nog iets kon ontsporen.
Ze was vrij.
Maar haar lichaam dacht dat er nog gevaar was.

Haar hoofd fluisterde: het is voorbij.
Maar haar zenuwstelsel zei: let op.

Ze wilde slapen,
maar haar lijf bleef op de wacht.
Ze wilde ademen,
maar haar borstkas zat op slot.
Ze wilde rust,
maar het voelde als verraad.

Want als je te lang overleeft,
gaat zelfs rust als gevaar voelen.

Ze was geworden wat ze moest zijn.
De helper.
De stabiele factor.
De stille kracht.
Altijd beschikbaar. Altijd sterk.
Altijd met voelsprieten naar buiten gericht.

Tot er niemand meer over was om voor te zorgen.
En ze zichzelf tegenkwam
in de leegte die achterbleef.

Geen paniek. Geen instorting.
Gewoon: uit.

Niet omdat ze zwak was.
Maar omdat niemand haar vasthield
toen ze eindelijk losliet.

Omdat niemand haar leerde
hoe je mag bestaan
wanneer er niets meer te fixen valt.

Omdat veiligheid een taal is
die ze nooit heeft leren spreken.

Hoeveel (ex-)mantelzorgers pas instorten
als de zorg zogenaamd voorbij is.
Als iemand overlijdt.
Of wordt opgenomen.
Of eindelijk passende hulp krijgt.
Of wanneer zij zelf de grens trekken.
Of voor het eerst zeggen: nu niet meer.

Hoeveel lichamen nooit zijn aangekomen.
Hoeveel mensen verdwijnen in hun kracht,
omdat niemand ziet hoe zwaar het dragen is
als je het te lang alleen hebt gedaan.
Hoeveel stiller het wordt
als de stilte eindelijk valt,
en niemand naast je zit
om je daarin op te vangen.

Wat is hierin herkenbaar voor jou?
Of zie je het gebeuren in je omgeving?
Laat het hieronder weten.
Of stuur het door naar iemand die dit moet lezen.

Soms begint het instorten pas als het leven stiller wordt.