Wanneer overleven het overneemt: trauma, reflexen en zelfzorg

Mijn hond kreeg een hersenbloeding. En ik schoot in mijn oude staat waar geen ruimte was voor rouw. Alleen functioneren.

Ik at niet.
Ik sliep niet.
Ik voelde niets.
Ik regelde alles.

Niet omdat ik dat wilde.
Maar omdat mijn systeem
dat vóór mij besloot.

Ik wist wat ik nodig had.
Ik train mensen in stressregulatie.
Ik adem mee. Ik begeleid. Ik geef woorden.

Maar op dat moment
wist mijn hoofd het wel,
alleen mijn lijf was al vertrokken.

Alsof het zei:
“We kennen dit terrein. Ik neem het over.”

En voor ik het wist
was ik geen mens meer,
maar mechaniek.

Want dat is wat trauma doet:
het schrijft zich niet in je geheugen,
maar in je zenuwstelsel.

En als iets lijkt op vroeger;
verlies, machteloosheid,
afhankelijkheid, zorg
gaat het oude script aan.
Jonger dan je leeftijd.
Sneller dan je ratio.
Sterker dan je intentie.

Bij mij betekent onveiligheid:
zorgen.
fixen.
verdwijnen.

Niet uit liefde.
Maar uit noodzaak.
Omdat mijn systeem ooit leerde:
“Als jij stopt, gaat alles kapot.”

En dus zette ik mezelf weer uit
om alles draaiende te houden.

Pas in de Jumbo
brak het door.
Ik stond daar met tranen
en een schuldgevoel.

En dit is wat bijna niemand hardop zegt:
Zelfzorg is geen wilskwestie.
Het is een toegangskwestie.

Soms wil je goed voor jezelf zorgen.
Kén je de tools.
Begrijp je het als mens of professional.
Maar kun je er simpelweg niet bij.
Omdat je zenuwstelsel
nog denkt dat je in gevaar bent.

Dan is het geen onwil.
Maar overleving.
Een reflex.
Een automatismespoor dat sneller is dan jij.

Dit keer deed ik iets anders.
Niet groots.
Maar helend.

Ik belde huilend mijn vrienden
en zei:
“Ik ben bang.”
“Ik loop in de supermarkt
voor zijn laatste avondmaal.”

En ze kwamen.
Zonder dat ik het vroeg.
Met nabijheid.
Zonder oordeel.
Zonder dat ik eerst weer
de sterke versie van mezelf moest zijn.

Mijn hond leeft nog.
Hij leert zijn poten opnieuw gebruiken.

En ik?
Ik leer ook opnieuw bewegen.
Niet op wilskracht.
Maar op zachtheid.
Op verbinding.
Op niet verdwijnen
als het spannend wordt.

En jij?
Misschien herken je dit ook.

Niet omdat je hond ziek is.
Maar omdat je ineens weer zorgt.
Zonder pauze.
Zonder adem.
Zonder keuze.

Omdat je lijf nog denkt
dat alles van jou afhangt.

Dit is waarom het soms niet lukt
om patronen te doorbreken.
Niet omdat je het niet wil.
Maar omdat je systeem
al vóór jou koos voor overleven.

Dan is er geen ruimte voor keuze.
Geen toegang tot zachtheid.
Alleen reflex. Automatisme. Bescherming.

Herken je dat?
Laat het weten.
Niet voor mij
maar omdat het al begint te helen
wanneer je het hardop durft te erkennen.