Wanneer kracht eigenlijk overleven is: de verborgen prijs van langdurig zorgen

Wat je ziet, lijkt kracht: Loyaliteit, betrouwbaarheid, betrokkenheid. Maar het is vaak overlevingsgedrag dat zich vermomt als karakter.

Niet iedereen die doorgaat, doet dat omdat het kan.
Soms is stilstaan gevaarlijker dan opbranden.

Ze glimlacht tijdens het overleg.
Omdat er al weken geen plek was om te breken.
Omdat haar zenuwstelsel overleeft in standje paraat.
Omdat instorten geen optie is als niemand je opvangt.

Hij zegt: “Ik fix het wel.”
Omdat nee zeggen voelt als falen.
Omdat hij alleen waarde voelt als hij nodig is.
Omdat zorgen zijn manier werd om te mogen bestaan.

Ze zegt een afspraak af.
Omdat haar lijf protesteert.
Omdat ze al te vaak over haar grenzen ging.
Omdat rust voelt als verraad aan iedereen die niet stopt.

Hij neemt geen pauze.
Omdat stilte te luid is.
Omdat stoppen betekent dat alles wat hij wegduwt, bovenkomt.
Omdat niets doen gevaarlijker voelt dan uitgeput doorgaan.

Zij zegt: “We moeten door.”
Omdat stilstaan haar breekbaar maakt.
Omdat vertragen alles voelbaar maakt wat ze jaren verdoofde.
Omdat doorgaan veiliger voelt dan openen.

Hij vraagt geen hulp.
Omdat hulp te vaak niet kwam.
Omdat wachten hem leerde dat je het beter zelf oplost.
Omdat zijn pijn niet in systemen past.

Ze is vriendelijk.
Professioneel.
Meegaand.
Omdat ze nergens écht mag landen.
Omdat ze leerde anderen te reguleren
en vergat hoe ze zelf steun ontvangt.

Hij zorgt al jaren.
Wordt geprezen om zijn kracht.
Maar niemand ziet hoeveel hij drinkt om te slapen.
Hoe zijn lijf signalen geeft die hij negeert.
Hoe hij langzaam verdwijnt in een leven dat hij nooit koos.

Dit is hoe langdurig zorgen vaak voelt:
niet klagen, maar verdwijnen.
Niet falen, maar vastlopen in verantwoordelijkheid.
Niet ‘nog even volhouden’, maar overleven
in een lichaam dat nog steeds niet weet hoe het mag ontspannen.

En we noemen het:
betrokkenheid.
Loyaliteit.
Betrouwbaarheid.
Veerkracht.

Maar vaak is het:
een overlevingsmechanisme dat zich vermomt als karakter.
Vluchten in zorgen.
Vechten tegen leegte.
Bevriezen in plicht.
Pleasen tot je jezelf vergeet.

Wat ooit bescherming gaf,
vreet nu onzichtbaar aan je bestaan.

Wat je ziet als kracht,
is vaak een zenuwstelsel dat nergens durft te landen.
Een mens die alles geeft
en niemand heeft
die vraagt:
Hoe gaat het eigenlijk
met jou?

Dit was het zevende deel hashtag#VanBinnenuit.