Als ontspannen voelt als gevaar: waarom rust voor sommigen allesbehalve veilig is.

Zomer betekent ontspanning. Maar voor een getraumatiseerd zenuwstelsel voelt stilte als dreiging.

De zomer is een spiegel.
Juist als alles stilvalt,
komt boven wat je altijd moest wegduwen.
En in de ruimte die rust zou moeten zijn,
verschijnt ineens de onrust
waar je nooit aan toe kwam.

Voor wie jarenlang sterk moest zijn,
zichzelf opzijzette,
of te lang alleen bleef met wat te groot was,
voelt ontspanning niet als opluchting
maar als dreiging.

Want trauma is niet alleen wat je meemaakte.
Soms is het wat je nooit kreeg
toen je het het hardst nodig had.

Niet de klap.
Maar de hand die je niet opving.
Niet de pijn.
Maar dat niemand erbij was.

Het zit in de leegte
toen jij huilde en niemand kwam.
In de blik die je zocht
en niet vond.
In hoe je je stilhield
omdat je wist:
het heeft toch geen zin.

Soms zit trauma niet in het grote,
maar in het schrijnende ontbreken van iets kleins.

Een knikje.
Een arm.
Een stem die zegt:
“Ik ben hier.”

En dus leerde je:
je aanpassen.
je groot houden.
je gedragen.
Want voelen was te gevaarlijk.
En nodig hebben, te riskant.

Je werd een kei in zorgen
voor iedereen behalve jezelf.

Maar trauma leeft niet in je hoofd.
Het leeft in je lijf.

In een lichaam dat wel functioneert,
maar nooit echt ontspannen is.
In een ademhaling die zich inhoudt,
zodra je iets voor jezelf wilt vragen.
In een blik die alles registreert
voor je zelf weet waar je naar zoekt.

In dat ene moment
waarop je lacht uit beleefdheid
terwijl alles in jou naar rust hunkert.

Niet omdat je instabiel bent.
Maar omdat je systeem nog leeft
alsof het ieder moment
opnieuw moet vechten om gezien te worden.

En dat kun je niet in je eentje veranderen.
Want wat kapot ging in contact,
heelt in contact.

Herstel begint niet
waar je het snapt.

Herstel begint
waar je niets hoeft uit te leggen.
Waar je lichaam
niet meer hoeft te bewijzen
dat het genoeg heeft gedaan.

Waar je trilt
en iemand blijft.
Waar je stokt
en niemand zich terugtrekt.
Waar je mag instorten
zonder opnieuw alleen te eindigen

Dáár leert je zenuwstelsel:
het is voorbij.
Ik hoef het niet meer alleen te dragen.
Ik mag rusten
in dit moment.

Trauma heelt niet omdat het vergeten wordt.
Het heelt omdat het eindelijk
gevoeld mag worden
in veiligheid en verbinding.

Zodat je zenuwstelsel leert:
het is voorbij.
Je hoeft niets meer te bewijzen.
Je mag rusten
in wie je nu bent.

Is deze zomer voor jou ook minder ontspannen dan je had gehoopt?
Alsof je lichaam de rust niet kan toelaten
en je zenuwstelsel nog steeds denkt dat het moet vechten?