Anders dragen: van overleven naar waarde-gedreven zorgen.

We prijzen hun kracht. Maar wat als het geen kracht is maar overleving? De afgelopen weken voelden we het schuldgevoel. Maar dit keer kiezen wij. Niet uit opoffering, maar vanuit waarden. Want regie begint van binnenuit.

We prijzen de kracht van dragers.
Hun vermogen om altijd te blijven zorgen.
Zelfs als zijzelf langzaam verdwijnen.

Maar wat als het geen kracht is,
maar een systeem dat alleen werkt
zolang mensen zichzelf blijven wegcijferen?

We noemen het ‘overbelasting’.
Maar het is iets veel diepers:
een stille afrekening
van een maatschappij die nooit leerde pauzeren.

Waar mensen denken dat liefde betekent:
op alles ja zeggen.
Altijd beschikbaar zijn.
Nooit de grens voelen,
of ze wél voelen,
maar zich er stilletjes overheen glimlachen.

De afgelopen weken werden onze woorden bijna een miljoen keer gelezen.
Niet om wat wij zeggen. Maar omdat zoveel mensen zich erin herkenden.

En ineens gingen de deuren open.
Podcasts. Panels. Spreekbeurten. Media.

En wij?
Wij zeiden op bijna alles nee.

Niet omdat het ons niets doet
maar omdat we het voelde:
het schuldgevoel zit dieper dan ons denken.
Het zit in ons lijf.

In wat ons ooit overeind hield.
In dat oude stemmetje dat fluistert:
Je mag dit niet weigeren.
Je laat mensen in de steek.

Maar dit keer zeggen we: nee.

We gaan geen beweging bouwen
op de resten van het patroon
waaraan we zelf eerder ten onder gingen.

Dus kiezen we nu opnieuw.
Niet harder. Niet groter.
Maar trager. Dieper.

We willen wortelen.
In wat werkelijk voor ons klopt.
In wat trouw is aan onszelf.
In verbinding die wederkerig is.

Deze zomer jagen we geen podium na.
We bouwen aan online trainingen.
En vooral:
We luisteren.

Naar jouw verhaal.
Naar wat ongezien blijft
Naar alles wat jij voelt
terwijl je blijft zorgen.

Want we kunnen veel dragen.
Maar kracht is niet:
alles alleen of gelijk maar doen.
Kracht is: durven rusten.
Durven ontvangen.
Durven zeggen:
ik heb het ook zwaar.
Ik heb ook iemand nodig.

Je draagt. Omdat het moet.
Of omdat niemand anders het doet.
Soms is er geen keuze of je draagt.
Maar altijd is er een keuze hoe.

Draag je vanuit aanpassing?
Om conflict te vermijden?
Om liefde niet kwijt te raken?

Of draag je vanuit wie je werkelijk bent?
Vanuit waarden die kloppen met jouw binnenwereld.
Met ruimte voor pauze. Voor ‘nee’.
Voor een zorg die ook zorg draagt voor jou.

We zijn allemaal manteldragers.
Op onze eigen manier.

En alleen samen
kunnen we dragen wat zwaar is.
Door elkaar te zien.
Te versterken.
Vast te houden.

Misschien begint systeemverandering
niet met méér doen,
maar met één mens die zegt:

Ik blijf zorgen.
Maar dit keer neem ik mezelf mee.
Niet om het alleen te dragen,
maar om samen te dragen wat zwaar is.

Daar begint de verandering: niet bij méér doen, maar bij anders dragen.