Wanneer ben je mantelzorger? De misleidende 8-uursgrens

Acht uur. Dat is de grens.
Daaronder besta je niet.
Tot je valt.

In Nederland heet je pas mantelzorger
als je meer dan acht uur per week zorgt.
Alles daaronder is onzichtbaar.
Alsof liefde een rooster is.

Maar zorg laat zich niet tellen.
Het is een toestand.
Altijd-aan.
Een zenuwstelsel zonder uitknop.
Een telefoon die elk moment kan ontploffen.
Gedachten zonder pauze.
Een lijf dat rust niet meer kent.

Het stopt niet bij opname.
Je blijft bellen. Regelen. Waken.
Alleen heet het nu anders.

Het stopt niet bij overlijden.
Dan moet je leren zorgen voor jezelf.
Maar hoe, als je lichaam jaren op alarm stond?
Als stilte voelt als gevaar?

En vaak stopt het nooit.
Voor een ouder die langzaam verzwakt.
Een partner die wisselend hulp nodig heeft.
Een kind dat nooit zelfstandig wordt.
Geen label. Geen einddatum.
Wel elke dag paraat.

Je ontwaakt in een stil huis,
maar binnen loeit het sirene-signaal.
Je hartslag zoekt dreiging.
Je spieren staan gespannen als een veer.
Nietsdoen voelt verboden terrein.

Zelfs zonder afspraken draag je.
Je plant rond een onzichtbare dreiging.
Elk uitje is een berekening:
kan ik weg als het misgaat?

En toch klinkt vaak het refrein:
‘We moeten meer omzien naar elkaar.’
‘Ik ben ook mantelzorger.’

Wie echt draagt, hoort hoe hol dat klinkt.
Mantelzorg is geen vriendelijk gebaar.
Het is een ander soort bestaan.

Zolang jij niet valt,
kan het systeem doen alsof het werkt.
Wat werkelijk breekt, blijft ongeteld:
permanente paraatheid. Angst. Levend verlies. Chronische stress.

Zo groeit zorgschaamte:
het idee dat je pas meetelt
als je instort of in een hokje past.

Dit is geen individueel falen.
Dit is het systeem.

Zorg is geen tijdvak.
Het is een tweede huid.
En die telt niemand.

Hoe kan een land zeggen dat mantelzorg pas echt begint na acht uur per week terwijl een zenuwstelsel 168 uur paraat staat?


Herken jij dat altijd-aan gevoel, zelfs als je niet fysiek bij je naaste was?
&
Wanneer, vind jij, begint mantelzorg wel?