Ziekenhuis uit, en dan? Als zorg op loyaliteit leunt.

Misschien haal ik oma en haar koffer wel niet op uit het ziekenhuis. Zodat eindelijk zichtbaar wordt wat er ontbreekt.

Het vervolg op wat mijn oma me vertelde.
En op wat eronder ligt.
Systemisch.

“Niet ophalen uit het ziekenhuis, dan regelen ze wel wat.”
Dat zeiden zoveel mensen tegen me.
En ik begreep ze.

Want ik heb het meegemaakt.
Bij mijn vader.
Wij vingen alles op.
Tot we uitvielen.
En hij pas hulp kreeg,

En nu sta ik hier weer.
Op het kruispunt
waar liefde en het systeem
elkaar raken.

Waar zorgen
niet altijd helpen betekent.
Waar kiezen voor menselijkheid
het systeem soms in stand houdt.

Want zolang jij inspringt,
lijkt het alsof het werkt.
Zolang jij erbij bent,
lijkt er niets te missen.

Maar dat is schijnzekerheid,
gebouwd op plichtsgevoel
en onbetaalde liefde.

Niet uit onwil,
maar omdat we te lang
vertrouwden op mensen
die bleven geven.

Het systeem draait,
omdat wij het dragen.
Zonder salaris.
Zonder rust.

Mijn inbox stroomde vol:
“Zal ik haar ophalen?”
“Wil je dat ik iets regel?”
“Ik wil je oma wel verzorgen.”

Zoveel betrokkenheid.
Zoveel tips.
Zoveel goedheid.
En dat maakt dankbaar.

Maar het liet ook iets anders zien:
hoe ingewikkeld het systeem is.

WLZ-indicatie.
Transferverpleegkundige.
Geriatrisch consult.
Casemanager.
Wijkteam.
Wmo-loket.
Mantelzorgmakelaar.

Allemaal loketten.
Zelden één antwoord.

Zelfs ik, met ervaring en een netwerk,
weet niet waar ik moet beginnen.

Als ik het al niet weet…
hoe dan iemand van 85.

Wat als je niet digitaal vaardig bent?
Of simpelweg te moe
om je door een doolhof heen te worstelen?

Dit verhaal is groter dan mijn oma.
Het gaat over duizenden mensen:
ouderen,
chronisch zieken,
mantelzorgers,
gezinnen die al op omvallen staan
vóór er iets geregeld is.

De verantwoordelijkheid is verschoven
naar wie er nog over is.

En dat doet iets met je.
Niet alleen praktisch,
maar ook psychisch.
Moreel.

Want als jij blijft helpen,
verandert er meestal niets.
Als jij opvangt,
blijft de urgentie vaak onzichtbaar.

En dus voelt het als verraad
om niets te doen.
Maar óók als verraad
om jezelf te blijven geven
aan een systeem
dat jouw loyaliteit
verrekent als bewijs van succes.

We verwachten regie
van mensen die op hun kwetsbaarst zijn.
En geven pas uitleg
als iemand weet welke vraag hij moet stellen.

Maar zorg hoort begrijpelijk te zijn.
Menselijk.
Toegankelijk.
Niet afhankelijk van toeval,
veerkracht
of wie je toevallig kent.

En jij?
Wanneer voelde jij je in het systeem alleen gelaten?

Niet omdat er één juist antwoord is,
maar omdat het pas verandert
als we durven zien wat er nu gebeurt.

Het is complex.
Maar een doolhof is geen zorgbeleid.
En verdwalen is geen zorgpad.