Als je nog alles begrijpt, maar nergens meer aan mee kunt doen

Ze was er nog. Maar niemand zag haar. Haar schaduw viel nog op de muur. Maar langzaam brokkelde haar plek in de wereld af.

Haar geest was helder.
Maar haar lichaam liet haar in de steek.
En dus verdween ze
niet ineens,
maar in langzame, stille stappen
die niemand opmerkte.

Ze had altijd gezorgd.
Voor haar kinderen. Haar partner. De buren.
Altijd met dat ene principe:
Als ik het nog zelf kan, dan doe ik het ook.

En dus deed ze het.
Tot het niet meer ging.

Een hand die trilde.
Een sleutel die niet meer paste.
Een datum die zich niet meer liet vinden.
Signalen die niemand zag,
omdat zij zich sterk hield
en zweeg.

Ze zei niets.
Want toegeven dat het niet meer lukt,
voelt als afscheid nemen
van wie je was.

Ze was geen patiënt.
Geen project.
Ze was een mens.
Met een stem. Een geschiedenis. Een wil.
Maar die stem werd zachter
naarmate haar afhankelijkheid luider werd.

En toen eindelijk hulp kwam,
voelde ze zich schuldig.
Omdat het óók opluchtte.
Omdat iemand bleef.
Omdat het fijn was
even niet alles alleen te hoeven dragen.

Alsof afhankelijkheid
niet alleen zorg oplevert,
maar ook een schuld
die je nooit meer kunt aflossen.

Wat niemand zag:
ze verloor niet alleen haar mobiliteit,
maar ook haar spiegelbeeld,
haar ritme,
haar rol in het verhaal.

Ze wist nog precies wie ze was.
Maar dat paste niet meer
bij wat ze kon.

En dat is misschien wel
de scherpste pijn:
wanneer je nog alles begrijpt,
maar nergens meer echt mee kunt doen.

En dit gaat niet alleen over ouderen.
Maar over zóveel mensen
die uit de pas raken met het tempo van de samenleving:
mensen met chronische pijn.
Met (onzichtbare) beperkingen.
Met een lichaam of hoofd
dat niet meer alles bij kan benen.

Zodra je vertraagt,
lijkt de wereld je minder goed te zien.
Alsof je pas meetelt
als je iets bijdraagt.
Alsof je moet bewijzen
dat je ertoe doet.

Maar misschien begint echte waardigheid
niet bij zelfredzaamheid
of nut.
Maar bij mogen blijven.

Omdat je er bent.
Dat is genoeg.

Wie zijn wij… als we alleen ruimte geven aan wie het tempo bijhoudt?

Ken jij iemand die verdween uit beeld juist toen het moeilijk werd?
Misschien was het je moeder.
Of je collega.
Of jijzelf.

Dit is #2 van VanBinnenUit (MantelDragers)