De echte helden van Nederland: mantelzorgers die blijven dragen

Ze houden onze samenleving overeind. Eén dag per jaar krijgen ze een compliment. De rest van het jaar zijn we te gierig voor preventie.

Er zijn mensen die niet instorten.
Omdat er niemand is om hen op te rapen.

Ze lopen tussen ons.
Onzichtbaar.
Onmisbaar.

We zien ze niet.
We horen ze niet.
En toch houden ze onze samenleving overeind.

Geen lintje.
Geen applaus.
Geen vrije dag.

Alleen een vol hoofd,
te weinig uren
en een hart dat te veel weet.

Tussen werk en zorgen.
Tussen slapen en waken.
Tussen wat was
en wat nooit meer wordt.

Ze houden vast aan wat langzaam verdwijnt.
Ze waken.
Ze hopen.
Ze geven
ook als ze zelf op zijn.

Ze weten hoe het voelt
te zorgen met een hart dat moe is.
Hoe je glimlacht terwijl iets in je breekt.
Hoe je sterk lijkt,
omdat iemand anders dat nodig heeft.

Ze kennen de geur van ziekenhuislucht.
De taal van stilte.
De spanning die nooit echt verdwijnt.

Ze dragen levend verlies
soms steeds opnieuw afscheid nemen
van wie er nog is,
maar niet meer helemaal.
Ze weten hoe schuld voelt
als je één avond niet gaat.
Hoe twijfel klinkt
als je niet meer weet of je kunt blijven.

Sommigen blijven, dag na dag.
Sommigen moesten loslaten.
Sommigen doen allebei
vasthouden én laten gaan,
telkens opnieuw.

Allemaal zorgen ze.
Allemaal dragen ze.
Met hun lichaam,
hun tijd,
hun hart.

Mantelzorg is geen rol.
Het is een levenslijn.
Een ritme van liefde en verlies.
Van geven
en proberen te blijven bestaan
in een wereld die niet altijd kijkt,
niet altijd luistert,
niet altijd begrijpt.

Ze zijn de stille ruggengraat van menselijkheid.
Het bewijs dat goedheid niet groot hoeft te zijn,
maar volhardend.

Zonder hen stort onze zorg in.
Zonder hen verliest de samenleving haar hart.

Ze zijn wat overblijft
als systemen breken.
Ze zijn de zachtste vorm van kracht.

Dit is voor hen.

Voor wie blijft.
Voor wie moest loslaten.
Voor wie elke dag zoekt
naar wat draaglijk is.

Voor iedereen die heeft liefgehad
tot voorbij de grens van wat houdbaar was.

Zorgen is niet wat je doet.
Het is wie je bent
daar waar liefde en pijn elkaar raken.

Ze houden onze samenleving overeind.