Van roofbouw naar herstel: wat mijn lichaam me leerde over grenzen, stress en mildheid

Ik bouw een bedrijf over herstel. En toch belandde ik er zelf weer middenin: in de roofbouw. Vermomd als passie. Verpakt als groei.

Een paar weken geleden kwam er een terugval.
Onverwacht.
Harder dan ik had gehoopt.

Na vijf jaar ernstig ziek zijn
en een jaar re-integreren
kwam die keihard binnen.

Niet om wat ik voelde,
maar omdat ik dacht dat ik dit stadium voorbij was.
Dat ik het inmiddels wist.
Dat ik beter zou luisteren.

Maar mijn lichaam wist het eerder dan mijn hoofd.
Het fluisterde al weken: rustig aan.
Ik hoorde het wel: maar ik ging door.

Patronen verdwijnen niet.
Ze sluimeren.
Tot je weer snel gaat.
Tot je weer groeit.
Tot je vergeet hoe stil het ooit was.

Mijn hoofd loopt sneller dan mijn lijf.
Ik leef dan op adrenaline.
Van creëren, verbinden, bouwen.
Er gebeurt altijd iets en dat voelt veilig.

Rust niet.
Rust voelt als leegte.
En leegte herinnert mijn systeem aan vroeger:
aan wachten, dragen, alleen zijn.

Dus vul ik stilte met doen.
Tot mijn lichaam zegt: genoeg.
Eerst fluistert het.
Dan spant het.
Dan trekt het aan de noodrem.

En elke keer schrik ik van mijn eigen patronen.
De oude stemmen die zeggen:
kom op, nog even, je kunt dit.
Even doorbijten, we moeten door.

Ik schaam me soms dat ze er nog zijn.
Want ik leer anderen luisteren naar hun lichaam.
Ik begeleid mensen in oa. grenzen voelen,
En toch mis ik soms de mijne.

Maar dit keer bleef ik kijken.
Niet streng,
maar zacht.

Omdat heling niet verdwijnt met kennis.
Ze groeit met mildheid.

Reguleren begint niet bij beheersen,
maar bij eerlijkheid.
Bij durven delen.

Want schaamte groeit in stilte.
Mildheid groeit in contact.
En veiligheid ontstaat in verbinding.

Ik leer mijn lichaam opnieuw lezen.
De adrenaline zien voor wat ze is:
geen kracht, maar onrust vermomd als energie.

Ik oefen in rust zonder schuld.
In stilte zonder angst.
In samen ademen tot het weer veilig voelt om stil te zijn.

Juist daarom bouwen we aan wat we zelf zo vaak misten.
Dat is wat we met MantelDragers willen creëren:
een plek waar lichaam en geest elkaar weer vinden.
Waar kracht niet hard hoeft te zijn,
maar zacht mag worden.

Voor iedereen die draagt: dag in, dag uit.
Die doorgaat terwijl alles in je lijf schreeuwt om rust.
Die de wereld draaiend houdt met een hart dat te veel weet.

Jullie zijn de strijders van het onzichtbare.
De helden zonder podium.

Herstel begint bij mildheid.
En mildheid groeit in verbinding.

💚 Herken jij dat: dat je lijf het al weet voordat jij het toegeeft?
Delen is hoe schaamte verdwijnt
en hoe herstel begint.