Zorgen zonder grenzen.

Ik voelde de grens al. Maar ik was beter geworden in glimlachen dan in luisteren naar mezelf.

Ze noemden me sterk
omdat ik bleef zorgen.
Omdat ik bleef staan
terwijl alles in mij
al maanden wilde liggen.

Ik dacht dat dat liefde was:
altijd ja zeggen.
Altijd beschikbaar.
Altijd verdwijnen
in wat een ander nodig had.

Maar ik voelde het wel.
De moeheid
voor de dag begon.
De spanning
bij elk verzoek.
En die vreemde leegte
waar ooit nog iets van mij sprak.

Toch glimlachte ik.
Ik zei: “Natuurlijk.”
En negeerde het enige
wat mij nog overeind hield:
mijn grens.

Niet die harde nee.
Niet het stopbord.
Maar dat kleine, lichamelijke
onrustige gevoel
dat fluisterde: te veel.

Ik had nooit geleerd
dat je dat serieus mocht nemen.
Dat je belangrijk genoeg was
om te stoppen.
Dat je ook kunt liefhebben
zonder jezelf kwijt te raken.

Dus ik ging door.
Voor de ander.
Tegen mezelf.
Tot ik niet meer wist
wie er nog overbleef
onder alles wat ik gaf.

En niemand had me dit verteld:
Een grens is geen muur.
Het is het moment waarop je voelt:
dit keer laat ik mezelf niet los
om iemand anders vast te houden.

Een grens is niet altijd een ‘nee’.
Soms is het je adem
die stokt bij je to-do lijst.
De spanning in je kaak
terwijl je zegt: “Komt goed.”
Je hand die al belt
voor je hebt gevoeld of je wel kunt.

Het lijkt klein.
Maar je lijf roept al: stop.

Soms voel je het…
maar ga je toch door.
Omdat je denkt dat je moet.
Omdat er niemand anders is.
Omdat stoppen voelt als falen.

Maar dan, ineens, midden in het zorgen,
komt het besef:
ik verdwijn.
Langzaam. Stilletjes. Bijna onzichtbaar.

Misschien zeg je nog geen nee.
Misschien kun je niet stoppen.
Maar je voelt het.
En dát is waar het begint.

Niet bij het weigeren,
maar bij het herkennen:
dit kost me mezelf.

Dat is de les die niemand ons gaf:
Een grens is geen schuld.
Geen luxe.
Geen egoïsme.
Het is je lijf dat zegt:
“Ik wil nog mee.”

Ik dacht dat zorgen betekende: blijven geven.
Maar ik leerde:
zorgen betekent ook durven kiezen
voor de mens
die ik zelf nog ben.

Ook jij.
Tussen het regelen.
Tussen het dragen.
Tussen alles door.

Zonder toestemming.
Zonder applaus.
Zonder uitleg.

Je lijf liegt niet.
Het wil je niet beperken
het wil je terugbrengen.
Naar wat je voelt.
Naar wat je nodig hebt.
Naar wat voor jou klopt.
Niet om minder te doen,
maar om weer te leven
in lijn met wie jij bent.

Deze tekst is geen individueel verhaal maar een stem die velen herkennen.
Herkenbaar voor duizenden die leerden zorgen zonder grenzen.

Waar voel jij het, als je over je grens gaat? Of is dit voor jou herkenbaar?